Wide awake

Zuchtend zette ze de kraan uit en stapte uit te cabine. Ze keek via de spiegel naar haar lichaam en legde haar handen op haar buik. Vervolgens liet ze die omhoog gaan naar haar ribben die je goed kon zien. Dit kwam allemaal door haar verleden. Ze was namelijk ondervoed toen ze transformeerde. Ze zag er dan wel gezond uit, qua haar en kleur huid. En dat soort dingen. Maar ze kwam niet meer aan. Terwijl ze dit toch graag wou. Al was het maar een paar gram. Alles was beter dan dit. Kort beet ze op haar lip terwijl ze de handdoek pakte en haar lichaam af droogde. Vervolgens deed ze haar ondergoed aan en kamde haar haren die ze in een knot deed. Terwijl ze haar tong uit stak om naar haar tong piercing te kijken liep ze naar de kast en haalde daar een kort blauw training broekje uit. Ook pakte ze een witte top die ze altijd aan had met sport en noem maar op. Toen ze die eenmaal aan had ging ze op haar bed zitten en deed haar schoenen aan die ze strak dicht knoopte. Vervolgen pakte ze haar mp 3 speler en zette die aan. Cher deed haar oordoppen in en liep het gebouw uit. Daar zocht ze de goeie map op en dwong haar voeten te bewegen. Hoe harder en sneller de muziek was hoe harder ze ging. Natuurlijk wel op een menselijke snelheid anders had ze een groot probleem, en daar had ze totaal geen zin in. Cher zag al snel het sport veld en voor ze het wist veranderde de onder grond. De stenen maakte plaats voor zacht glanzend groen glas wat heerlijk rook. Ze had geen idee waarom maar ze hield van de geur van gras. Vooral als het geregend had. Daarom ging ze snachts ook wel eens hard lopen. Maar dan vooral in het bos. Dat deed ze enkel alleen als ze de slaap niet kon vatten. Normaal bleef ze dan ook in het bos tot dat de eerste zonnen stralen zich bekend maakte. Cher was blij dat haar steen verwerkt was in haar tong piercing. Er was maar een iemand die het wist en dat was haar maker/vriend. Ze kon goed met hem over weg en was dan ook al die tien jaar bij hem gebleven. Maar dat kwam meer omdat ze niet zonder hem kon. Volgens Stefano kwam dit door de band die ze hadden. En eerlijk gezegd ze vond het totaal niet erg. Hij was aardig en ze kon goed met hem over weg. Ze hielden haast van de zelfde humor en dat soort dingen. Kort schudde ze haar hoofd om alles haar gedachten weer bij het hardlopen te houden. Ze ontdekte dat ze iets langzamer moest rennen wat ze dan ook deed. Het was best grappig dat ze aan hardlopen deed. Er was namelijk een gezegde: hard lopers zijn dood lopers. En tja ze was dus echt wel een dood loper. Natuurlijk was het een onzin want dat gezegde betekende gewoon heel wat anders. Het betekende: 'als je haastig begint gaat het gauw fout, je kunt beter eerst goed nadenken voor je iets doet om ongelukken door haast te vermijden' Plots stopte ze. Wacht eens even rook ze het nu goed. Nieuwsgierig deed ze haar oordoppen uit en keek om haar heen. Die geur kwam haar zo bekend voor. Te bekend eigenlijk. Uiteindelijk liet ze haar blik op een jongen in de tribune vallen. Was het hem? Was het Riley? Ja het kon niet anders. Hij leek er verdomt veel op en daar bij de geur was precies het zelfde. Zonder er bij naar te denken liep ze op hem af. Ze moest het gewoon zeker weten. Eenmaal bij de tribune bleef ze voor hem staan en keek hem nieuwsgierig aan. Het was hem het kon niet anders.

Cher bleef de jongen aan kijken en een voorzichtige grijns verscheen op haar gezicht toen hij haar ook bleek te herkennen. “Eeuh, ik had je denk ik nog niet bedankt, zegmaar…” Kort trok ze haar wenkbrauw op en keek hem aan. Iets zij haar dat hij niet volledig was wat ze dacht dat hij was. Ze had nog nooit een halfling ontmoet. "Geen dank denk ik.", sprak ze zacht waarna ze naast hem besloot te zitten. Misschien was hij haar helemaal niet dankbaar. Ze mocht dan misschien helemaal blij zijn geweest toen ze een kans had om een ander leven te leiden, niet iedereen was het daar mee eens. Sommige zouden nog liever dood willen gaan in plaats van dit. "Had ik het misschien niet moeten doen?", vroeg ze aarzelend terwijl ze hem aan keek. "Als je wilt dat het afloopt weet ik wel een manier, en anders kunnen we naar iemand gaan die het wel weet." Cher keek weer voor haar, ze had eigenlijk best spijt dat ze hem alleen had gelaten. Ze had hem op zijn minst kunnen helpen. Maar nee ze moest weg. Maar Cher had hem op zijn minst iets kunnen geven of zeggen waar hij haar altijd kon vinden of bereiken. "Maar als je blij bent dat je nog een soort van leeft dan moet je hier niet zo gaan zitten.", sprak ze waarna ze weer op sprong en naar hem keek. "Ren een rondje mee zou ik zeggen." sprak ze met een glimlacht.