My new beginning

|| Open voor iedereen ||

Met een diepe zucht liet ze haar lichaam in een leren stoel zakken. Ze rommelde wat in haar tas die op haar schoot stond en toverde vervolgens een roze lipstick tevoorschijn. Voorzichtig haalde ze het dopje eraf en langzaam liet ze hem langs haar lippen glijden. Een snelle blik in de spiegel vertelde haar dat ze er wel oké uit zag. Vervolgens haalde vlug haar borstel door haar bruine haren, die lichtjes rond op schouders vielen. 'Klaar?' Hoorde ze de geïrriteerde stem van een vrouw, die ze rond de vijftig schatte. 'Yeah sure' Mompelde Liz, want zo wou ze graag genoemd worden, en ze volgde de vrouw naar boven. Ze had inmiddels al een halve rondleiding gehad door de school en toen ze een spiegel was tegengekomen had ze daar direct gebruik van gemaakt. Ze had immers al een paar cutie's gezien hier, ook al waren hier ook van die blonde snolletjes die huppelend met iedereen het bed in dook. Oke, dat dacht iedereen ook over Liz, maar dat viel mee. Ze had immers nooit een serieuze relatie gehad en dat was ze voorlopig ook niet van plan. Half slapend volgde ze met haar ogen de bewegingen van de vrouw, die uiteindelijk begon te vertellen over de kamers. Hell yeah. 'Ik heb iets gehoord over vampieren' vertelde ze uiteindelijk toen de vrouw vroeg of ze nog vragen had. 'Oh!' Sprak de vrouw duidelijk geschokt. 'Nee, nee. Dat is niet waar hoor. Je hoeft niet bang te wezen, vampieren bestaan uiteraard niet' Sprak de vrouw vlug, waarbij ze een wegwuifend gebaar maakte. 'Maar goed, je weet me te vinden' En bij die woorden verdween de vrouw weer. Goed, nu moest Liz opzoek naar andere. Als het waar was, wat ze over 'de vampieren club' zeiden, dan was ze hier misschien wel meer thuis dan dat ze dacht. Of niet, want tegenwoordig waren er geen vampieren meer die zich rustig hielden. Langzaam liet ze haar blik door de hal glijden; ze had nooit op school gezeten. Haar ouders hadden haar altijd les gegeven, gezegd dat je met de wiskunde lessen van tegenwoordig het niet meer zou overleven. Glimlachend viel haar blik op een jongen, waar ze vluchtig naar toe beende. 'Héy' Sprak ze met een glimlach, waarbij ze haar haren over één schouder gooide.

Ze zag hoe de jongen naar voren boog en aan haar leek te 'ruiken'. 'Je ruikt lekker...' Was het enigste wat hij zei. 'Bedankt' Sprak ze alsof er dagelijks aan haar geroken werd. Oke, dat was dan misschien niet zo, maar meestal moest zij toch ook echt dichterbij er komen om te weten wat iemand was. Overduidelijk was hij hetzelfde als haar. Mensen waren nooit zo knap. 'En hoe heet de knappe jongen voor me?' Sprak ze, waarbij ze hem een flirterig glimlachje schonk. Normaal was ze nooit echt een flirterig typje, maar met een zo'n knappe jongen voor zich kon ze het niet laten. Hoogst waarschijnlijk waren de verhalen dus wel waar; er moesten hier wel meerdere vampiers zijn. Ze herinnerde zich nog amper hoe haar leven als mens was, maar die zouden er uiteraard ook zijn. Dat maakte het haar school leven niet makkelijker op; ze was pas enkele jaren gestopt met het drinken van mensenbloed en had nog steeds niet de complete controle over haar lichaam. Voorzichtig liet ze haar hand over haar shirt glijden en stak vervolgens haar hand in een van de zakken van haar spijkershort. Daar haalde ze haar Iphone te voorschijn, die ze vervolgens weer in haar tas liet glijden die aan haar rechterhand hing. Vervolgens wierp ze haar blik weer op de jongen voor haar, waarbij ze even op haar onderlip beet. Damn, hij was echt knap!

De dag al was ze door een auto gedropt op het parkeer terrein van de school. De man achter het stuur, haar stiefvader, had met een enorme heisa afscheid van haar genomen. Ze spraken nu al enkele jaren frans thuis. Niet dat ze het echt zo'n geweldige taal vond. Het was alleen maar dat haar moeder nu met een fansman getrouwd was. Nou ja haar moeder.... het was haar pleegmoeder. Ze was een goede vriendin van de familie geweest in haar jongere jaren. Nou goed, woedend hadden de twee dus afscheid genomen waarna ze haar spullen razendsnel had opgeraapt en naar haar nieuwe kamer was gegaan. Ze zag het nu al niet zitten. In al de jaren van haar leven had ze al op verschillende scholen gezeten voor verschillende redenen. Natuurlijk had ze niet al haar jaren op school gezeten, soms was ze er enkele tientalle jaren even tussenuit geweest. Nu was ze weer terug. De kalmte was het enige wat er op haar gezicht was te zien, het was alleen de afgunst die je zou kunnen ontdekken als je goed in de ogen van de dame keek. Ze wandelde door de gangen heen. Les had ze nu geen zin en geen tijd voor. Haar zwarte haren had ze in een hoge staart bij elkaar gebonden maar toch kwamen haar haren nog tot aan haar middel. Ze keek zo goed mogelijk om zich heen. Ze wilde mensen en anderen altijd doorhebben voordat zij ook maar vermoedde dat zij hen door leek te hebben. Vaak keken ze van haar weg maar hier was het anders. Af en toe nam ze een beetje lucht en dan probeerde ze de geuren te onderscheiden. De honger nam toe en ze besloot dat het misschien wel wat tijd was voor een vroege lunch. De dame ging dan ook direct in de richting van de keuken. Het was gewoon een kwestie van haar neus volgen. Misschien dat ze een omweg nam, daar was ze wel zeker van want ze kwam langs een aantal lokalen. Net toen ze er langs wilde snellen werd ze alweer naar binnen geroepen. Dom, domme actie was het geweest. Toch liep ze snel door en ergens in een van de grote vensterbanken ging ze zitten... ze wilde niet eens denken om te beginnen...