First steps are the hardest

Daar stond ze dan voor de deur van een school. Voor het eerst in 8 jaar zou ze weer naar high school gaan. Ze draaide zich om naar de man die haar had af gezet. "Dank u voor alles." zei ze vriendelijk tegen de man bij wie ze het laatste jaar gewoond had. "Graag gedaan, Aline." de man gaf een aai over haar bol. "Ga nou maar, kiddo. En vergeet niet je aan te melden bij club Blood. Zij kunnen je helpen je nieuwe leven beter te begrijpen. In elk geval op een positieve manier." Haar hand ging automatisch onder haar sjaal. Gelukkig door haar vampier zijn, had ze geen littekens. Maar toch greep ze er automatisch naar toe als iemand het over iets in het verleden had. Ze zag de mysterieuze man in stappen en weg rijden. Ze zwaaide nog even.

Daar stond ze dan. Rosaline was helemaal alleen voor een nieuwe school ze kende niemand. Onzeker zette ze haar voet op de eerste treden na dat ze haar koffer had op getild.

In een week op Usay High had Isabel al meer bereikt dan in drie jaar in Californië op school. Het ging zoveel beter. Op haar gezicht verscheen een glimlach. Ze sloeg de deur van haar kluisje dicht en gooide de grijze boekentas over haar schouder. Hij was zwaar, maar ze had het er voor over. Een blik op haar horloge vertelde haar dat de bel voor haar eerste les pas over tien minuten zou gaan. Het was biologie, een vak dat ze op zich best wel interessant vond. Zuchtend plofte ze neer op een bankje in de gang om te wachten tot die les daadwerkelijk begon. het kunststof was hard en koud en zat helemaal niet aangenaam, maar ze zat liever dan ze stond. Staan was zo vermoeiend... Op dat moment zag ze een meisje de grote deur binnen lopen dat ze nog nooit eerde had gezien. Ze had ook een koffer bij zich, dus waarschijnlijk was dit haar eerste dag. Isabel stond op, ze wist niet waarom maar ze liep op de nieuweling af. Ze wist niet waarom, maar ze moest iets tegen haar zeggen, haar steunen. Snel bedacht Isabel wat ze zou gaan zeggen. Toen ze het vriendelijke gezicht van het meisje zag vergat ze haar ingestudeerde woorden en flapte eruit; "He.. Jij bent nieuw hier, toch? Ik ben Isabel." well done Isa... dacht ze sarcastisch.

Plots stond er iemand voor haar neus.. Geschrokken deed ze een stap naar achter. "Heh." Rosaline had buiten de vampier die haar net af gezet had in jaren geen vriendelijk gesprek gehad. Dus ze wist ook niet echt hoe ze moest reageren. Het meisje met de blonde krullende haren was totaal het tegenover gesteld van haar. Blond, vrolijk, onbezorgd, en waarschijnlijk mens, dus een wezen van de zon. Zij, Chocolade bruin, terug getrokken, bezorgd en vertrouwde niets, en wezen van de maan. Twee tegenovergestelden dus. Maar toch, het meisje was aardig. Tenminste dat leek ze. Was ze weer te bezorgd en was een beetje naief zijn niet erg? Het wezen van de zon vroeg of Rosaline of ze nieuw was en stelde zich voor als Isabel. Ze knikte verlegen ja op de vraag of ze nieuw was. Ze legde haar hand tussen haar eigen borsten. Ze wees zichzelf zo aan. "Rosaline." zei ze. Ze was even stil. "Ik ben net aangekomen." Het jonge meisje beet een beetje op haar onderlip. Haar hoektanden waren niet te zien. Alleen de voortanden die in het midden zaten. "Waar kan ik de inschrijf balie vinden? Zij hebben mijn rooster en kamer nummer?"

De nieuweling leek te schrikken van Isabel's aanwezigheid en zette schuw een stap naar achteren. Isabel vroeg of ze nieuw was en stelde zichzelf voor. Ze knikte bijna onmerkbaar.het meisje zichzelf aan met het woord; "Rosaline." Er volgde een stilte waarin Isabel het meisje bleef aankijken. De geluiden van de steeds drukbezochtere school klonken harder en harder, maar ze was niet van plan weg te lopen. Of afgeleid te zijn. "Ik ben net aangekomen." Ze praatte zacht en beet voorzichtig op haar onderlip. Isabel wist waarom ze naar de nieuwkomer was toegelopen en waarom ze bleef staan, haar wilde helpen. Het was omdat ze zichzelf herkende in dit bange, verlegen, net op school nieuwe meisje. Het was haar twee keer zelf overkomen. Ze wist hoe het voelde een nieuwe start te maken, maar deze keer was het vliegend verlopen. Het was een drang die ze voelde om Rosaline te helpen. Het voelde vreemd en voldaan tegelijkertijd. Het duurde even voordat de woorden van Rosaline betekenis kregen."Waar kan ik de inschrijf balie vinden? Zij hebben mijn rooster en kamer nummer?" Isabel keek haar aan en schudde kort haar hoofd. Het was een kleine beweging om terug in de gang van Usay High te komen en ze hoopte dat niemand het gezien had. "Eh.. Ja natuurlijk.. Ik loop wel even mee.." Ze kon het niet helpen dat ze verstrooid praatte. Ze maakte een gebaar dat Rosaline haar kon volgen naar de receptie en liep met kleine en voorzichtige passen de kant op van waar ze ooit een bordje had zien staan.

Isabel keek Rosaline aan en schudde haar hoofd. Wist ze het nou wel of niet? "Eh.. Ja natuurlijk.. Ik loop wel even mee.." Gelukkig het meisje wist het wel. Het meisje gebaarde dat Rosaline haar moest volgen. Rosa knikte en tilde haar koffer weer op. Ze volgde op een gepaste afstand Isabel. Het vampiertje was nog nooit op een highschool geweest. Ze was weg gelopen toen ze 14 was dus nooit oud genoeg geweest om naar highschool te gaan. Ze wist dus ook niet wat ze zag. Ze had nooit de films gezien over highschools. Ze had namelijk geen tv toen ze op straat leefde en in de stripclub mocht ze al blij zijn met een bed. Toen ze nog in het weeshuis woonde was er wel een tv, maar ze mochten maar een avond per uur kijken en dat was naar het nieuws. Ze wist dus niks er van en keek haar ogen uit toen ze leerlingen in groepen zag staan. Gespierde sporters samen met cheerleader. Jongentjes met brillen en beugels die alleen maar de cheerleaders al kwijlend konden bekijken. "Hoe gaat het eigenlijk hier op school aan toe?"

Rosaline volgde haar, maar bleef een beetje achter. Ze bekeek nieuwsgierig het sportteam en de andere mensen die in groepjes stonden onderweg naar de receptie. Isabel wist niet zo goed bij welk groepje ze ingedeeld zou zijn. Een jaar geleden was ze gewoon alleen. Nu noemde ze het liever zelfstandig. Ze keek weer achterom naar het nieuwe meisje. "Hoe gaat het er eigenlijk hier op school aan toe?" Isabel moest moeite doen Rosaline's vraag te verstaan. Misschien praatte ze altijd zachtjes of misschien praatte de rest zo hard dat het haar woorden overstemde. Wat bedoelde ze precies? Isabel bleef staan zodat Rosaline de afstand kon overbruggen. "Hoe.. bedoel je? Gewoon.. zoals op iedere andere school." Mompelde Isabel. Ze wierp een blik richting haar horloge. Over een paar minuten zou de bel al gaan. Ze vroeg zich af waar Rosa heen zou moeten. Het drong tot haar door dat Rosaline haar rooster nog op moest halen. Isabel keek om zich heen. Ze gokte dat de receptie naar links was, maar ze wist het nog altijd niet zeker. "Ik weet niet of je echt kunt vertrouwen op mijn richtingsgevoel, maar... Ik geloof dat je hier naar links moet en dan kun je doorlopen tot je de balie ziet. Ik loop trouwens wel mee, ik wil je niet de verkeerde kant op sturen." Ze was goed in biologie, dus een paar minuutjes kon ze wel missen. Met snellere passen liep ze de linkse gang in en wenkte ze Rosaline dat ze mee moest komen. De weg zoeken was echt niets voor haar, ze hoopte de balie snel te vinden.

"Hoe.. bedoel je? Gewoon.. zoals op iedere andere school."

Damn. ze had niet gedacht dat het vreemd zou klinken. "Ik bedoel. Met pesten en zo. Wat het beleid is. of we extreem veel sportevenementen hebben. Of juist cultuurevenementen." zei Rosaline toen snel. Ze moest op passen met wat ze zei voor iemand door zou hebben dat ze al flink wat jaren niet naar school was geweest. Isa wees haar de weg. Ze liep met Isabel mee en inderdaad. Daar was het bordje van de balie. "Daar zijn we. " zei Rosaline vrolijk. Ze klopte op de deur. Ze draaide zich nog eventjes om en stak haar hand uit naar Isa. "Hartstikke bedankt, Isabel. Misschien zien we elkaar binnenkort weer." Er werd vanuit de andere kant van de deur Binnen! geroepen dus Rosa deed de deur open en sloot die weer achter haar. "Wat kan ik voor u betekenen?" vroeg de vrouw achter de balie. "Ik wil mijn inschrijf formulier inleveren." zei Rosa rustig. "Naam?" "Rosaline Cartner, mevrouw." zei Rosaline terwijl ze het formulier af gaf. De vrouw nam het aan en keek in de bak met dossiers. "Ah hier staat dat ik je nog deze folders moet mee geven." De vrouw legde een stapel folders op de balie die Rosa gauw pakte. Ze keek even naar de folder. Een voor een zelfhulp groep, een voor de schoolpsycholoog en de laatste was van.....Club Blood