Our save harbor

Kamer: 131
Bewoners: Isabel Brisbane
Rosaline Devis


Rosaline stond voor de deur van haar kamer. Isabel, was dat het meisje dat ze eerder ontmoet had? Rosa stak de sleutel in het sleutelgat. De kamer was voor de helft bewoont. En de andere bewoonster was nu niet aanwezig. Gelukkig. Haar nachtkastje was al bezorgd. Ze liep er snel heen en opende haar koffer. Een klein doosje met reageerbuisjes haalde ze er uit. Ze deed het kastje open en opende een geheime vak. Daar stopte ze haar reageerbuisjes met dierenbloed er in. Dit moest genoeg zijn om een maand haar honger te stillen. Het vak was zo gemaakt dat het het bloed goed hield en geur binnen hield. Dus niemand zou het vinden. Na dat ze het vak weer dicht deed, haalde ze haar nachtjapons uit haar koffer en legde die voor het vakje neer. Zo goed verborgen. Toilet tas er nog bij. Nu kon ze de rest op haar gemak uit pakken. Haar kleren gingen in de kast en haar schoenen er onder in. Gek. Ze leek zich hier wel goed te voelen. Het gaf haar een warm gevoel. Een gevoel van thuis. Ze wou net haar bed gaan op maken toen de deur open ging. Zou het Isabel zijn? Het zonnemeisje?

Zuchtend liep Isabel de trap op naar haar kamer. Halverwege bleef ze staan en gooide de zware boekentas over haar ander schouder. Ook al begon haar rechter schouder na twee treden alweer pijn te doen. Kindermishandeling. Het was hart werken op school, maar ze was er wel gelukkig mee. Tijdens het huiswerk had ze even geen tijd om mensen te missen of herinneringen op te halen, dat voelde goed. En als haar huiswerk klaar was, had ze altijd nog de mensen om haar heen voor afleiding. Sinds vandaag zou ze gelukkig niet meer alleen op haar kamer slapen, want hoe stoer ze ook leek, angst voor de nacht was er nog altijd. Ze had soms het gevoel dat ze de geluiden van ruzies van haar familie nog steeds kon horen s'avonds. En dan was er niemand die haar af kon leiden. Vandaag had ze een aankondiging gekregen dat ze eindelijk een kamergenote kon verwachten. Toen ze eindelijk boven aan de trap was bleef ze voor het raam staan en staarde naar buiten. Ze vroeg zich af wanneer het zou gaan sneeuwen. Isabel was nou niet echt een voorstander van sneeuw, dus voorlopig vond ze het wel goed zo. Maar toch kon ze het niet verhinderen dat er steeds meer bladeren een prachtige, kleurrijke dood stierven. Het zag er mooi uit, maar eigenlijk was het helemaal niet leuk. Eigenlijk was het hartstikke gemeen. Isabel rilde en vervloekte het verwarmingssysteem in Het Huis. Ze haalde diep adem, scheurde haar blik los van het vervelende tafereel buiten en gooide haar tas weer zuchtend over haar schouder.
Een glimlach verscheen op het gezicht van Isabel toen ze de sleutel in het slot wilde steken, maar zichzelf eraan hielp herinneren dat haar kamergenote er al was, aan het horen van de geluiden binnen. Voorzichtig opende ze de deur, de glimlach vastgeplakt op haar gezicht. Ze zag een bruinharig meisje het andere, tot nog toe altijd onbeslapen bed opmaken. Rosaline. Isabel liet haar adem ontsnappen. Ze moest zichzelf niet voorliegen dat ze niet zenuwachtig was geweest. Blij zette ze haar voet over de drempel. Het was tenminste iemand die ze al een beetje kende, iemand die ze aardig vond. "He, Rosaline!" Ze had het niet echt verwacht, maar de glimlach die nog altijd haar lippen sierde was oprecht.

Rosaline draaide zich om toen ze een opgeluchte zucht hoorde. Ze glimlachte. "Was je zenuwachtig?" vroeg Rosa vriendelijk. Ze snapte het wel als er iets nieuws was. En ene nieuw kamergenootje was niet iets kleins. Voor haar was naar high school gaan iets totaal nieuws. Ze was 14 toen ze weg liep van het weeshuis dus nog net Middle school had afgerond. Ze liep een paar jaar achter op haar klasgenoten. Drie jaar om precies te zijn. Maar ze had alle tijd van de wereld om het in te halen. Een eeuwigheid omdat ze nu een vampier was. Een onsterfelijke. "Ik ben bijna klaar met mijn bed. Misschien kunnen we daarna wat kletsen." stelde ze voor. Ze schudde haar kussens op en legde die op haar bed. "Hoe is de school? Hoe zijn onze klasgenoten." Een klein grijns verscheen op haar gezicht. "Zijn er leuke jongens?" vroeg ze. Ze was helemaal niet geïnteresseert in de jongens. Ze ging ze liever uit de weg. Gezien haar verleden voelde ze alleen verachting voor mannen. Zeker vampiers (ook al was ze zelf vampier). Maar ze achtte het als een normaal gespreksonderwerp voor een 17 jarige. Deze school moest voor haar een veilige plek worden waar ze haar verleden kon vergeten en richten op haar nieuwe leven. Haar safe harbor.

Rosaline draaide zich om toen ze Isabel binnen hoorde komen. Isabel glimlachte opgelucht en begroette haar. "Was je zenuwachtig?" De vraag van haar kamergenote was vriendelijk bedoeld, dus waarom zou ze niet eerlijk antwoorden? "Eindelijk eens een aardige kamergenoot." lachte ze. Isabel wist dat het toch een ontwijkend antwoord was. Hopelijk merkte Rosaline het niet. Even viel er een stilte, waarin Isabel met tikkende rode hakken naar de andere kant van de kamer liep en haar tas op haar bed neer gooide, opgelucht dat ze van die last af was. Ze zette zichzelf ook op het bed en streek over het grijze bloemen patroon. "Ik ben bijna klaar met mijn bed. Misschien kunnen we daarna wat kletsen." Isabel keek op. Ze had van de Rosaline die net binnen kwam lopen in de school iets anders verwacht dan onbezorgd wat kletsen. Ze dacht dat haar kamergenote verlegen was en tijd nodig had. Maar ze wilde kletsen. Niet dat Isabel dat een probleem vond. Ze stond te trappelen om Rosaline te leren kennen en uit te horen over van alles en nog wat. "Hoe is de school? Hoe zijn onze klasgenoten?" Isabel sloeg haar benen over elkaar heen, plaatste haar elleboog op de bovenste en liet haar gezicht ruste op haar handpalm. Toen keek ze Rosaline aan en luisterde aandachtig. Deze kant van Rosaline was nieuw en erg gezellig. Er verscheen een kleine grijns op Rosaline's gezicht toen ze zei; "Zijn er leuke jongens?" Isabel lachte zachtjes. "Die zijn er zeker weten." Ze bloosde een beetje bij de gedachte eraan. Het was weer even stil, blijkbaar was het haar beurt. Ze begon te babbelen over hoe de kinderen in de klas eruit zagen. Als je haar eenmaal aan het praten kreeg, kon ze haast niet meer stoppen. "Ze zorgen goed voor nieuwelingen, wees maar niet bang." Ze glimlachte. Dat hadden ze bij haar immers ook gedaan. Al de zenuwen waren voor niets geweest. "Waarom verliet je eigenlijk je oude school?" Snel sloot Isabel haar mond. In het enthousiasme gooide ze de vragen eruit. Eigenlijk wilde ze wachten tot Rosaline daar zelf mee begon. Ze sprak namelijk uit ervaring als ze zei dat deze onderwerpen soms moeilijk konden zijn. Ze sloeg haar ogen neer.

Isabel bloosde toen ze zei dat er leuke jongens waren.- "Volgens mij ben je een beetje verlieft." Ze luisterde naar wat Isabel te zeggen had. Zolang Isa praatte, hoefde zij gelukkig niks te zeggen en alleen maar te knikken en dat had Rosa had liefst. Dan hoefde ze niet over haarzelf te hebben. Helaas duurde het niet langs want nadat Isabella/Isa/Bella haar gerust probeerde te stellen, vroeg het meisje aan Rosaline waarom ze haar vorige school verlaten had. Rosaline ging op haar bed zitten en trok haar benen op. "Ik praat er liever niet over. We zullen er maar op houden dat dit de eerste keer is dat ik op een High school ben." zei Rosa. Ze legde haar hoofd op haar knieen. "Degene die me afgezet heeft, heeft me heel erg geholpen om een normaal mogelijk leven te krijgen. En ik heb het liever niet over vroeger." zei ze. Ze keek weg van Isa en keek naar buiten. Ze wilde het verleden achterlaten. Vergeten dat ze niet wist wie haar ouders waren, de verschrikkelijke tijd in het weeshuis, de dagen op straat, vooral dat ze soms onder een brug moest slapen en soms een week geen eten had. En helemaal niet aan de tijd als stripster in een vampieren nachtclub.

"Volgens mij ben je een beetje verliefd." Merkte Rosaline op. Ja, dat was Isabel zeker. En misschien meer dan een beetje. Ze had er de laatste tijd er veel aan gedacht. Ze stelde Rosaline gerust over dat de klas haar net zo zou opvangen als ze bij haarzelf hadden gedaan. En toen flapte ze de misschien te persoonlijke vraag uit waarom ze haar vorige school had verlaten. Rosaline ging in een beschermende en vertrouwde houding op bed zitten en had Isabel er meteen spijt van dat ze het had gevraagd. Maar toch gaf haar kamergenoot antwoord; "Ik praat er liever niet over. We zullen er maar op houden dat dit de eerste keer is dat ik op een High school ben." Isabel verbaasde zich over haar woorden. "Het spijt me.." Zei ze zacht. Terwijl zij zelf rechter op ging zitten, nam Rosaline een nog geslotener houding aan door haar hoofd op haar knieën te leggen. Rosaline zei: "Degene die me afgezet heeft, heeft me heel erg geholpen om een normaal mogelijk leven te krijgen. En ik heb het liever niet over vroeger." Ze draaide haar hoofd naar het raam, vermoedelijk om Isabel niet aan te hoeven kijken. Ze begreep goed hoe Rosaline zich voelde. Tenminste, dat dacht ze te begrijpen. Rosaline was hier net zo goed om haar verleden te vergeten en een nieuwe start te maken. Isabel werd er nerveus van, ze wist niet goed waarom. Ze vond het fijn als mensen haar in vertrouwen namen, ze vertelde dan ook nooit iets door. Ze vond het tamelijk frustrerend als ze wist dat iemand last had van geheimen en ze niet wilde delen. Ook Isabel richtte haar blik op het raam toen ze zei: "Dat snap ik.. Sorry." Ze vervolgde, iets opgewekter; "Waar wil je over kletsen?" Misschien zou Rosaline het ooit nog wel eens vertellen, maar ze had het gevoel dat ze daar heel wat vertrouwen voor zou moeten winnen.

Isa mompelde sorry. Ze had het niet zo bedoelt. "Het geeft niks. Je kon het toch ook niet weten." ze deed haar schoenen uit en keek naar haar sokken. "Ik weet niet. ik wou over normale tiener dingen praten." zei ze. Rosaline haalde haar schouders op. "Wat ik eerder vandaag vroeg misschien? Hoe gaat het op een high school aan toe? Sociaal gezien net als op middelbare school? " vroeg ze. "En wat telt voor deze school het meest. De creativiteit,de kennis of de prestatie op gebied van sport?" vroeg ze. "Dan weet ik tenminste waar ik extra punten kan scoren." ze liet haar benen weer languit strekken en ging recht zitten. "Wat is hier trouwens op school nog meer te doen dan alleen op je kamer zitten en lessen volgen? Zijn er buitenschool activiteiten en clubs?" vroeg ze. "Of weet jij nog een leuk onderwerp?" vroeg het vampiertje.

Gelukkig nam Rosaline Isabel's excuses aan. Isabel zuchtte opgelucht en vroeg daarop voorzichtig waarover ze dan wilde kletsen. Terwijl ze haar schoenen uittrok antwoordde haar kamergenoot: "Ik weet niet. ik wou over normale tiener dingen praten." Dus haar leven was niet normaal geweest? Dat was wat Rosaline eigenlijk zei, of was het hoe Isabel het opvatte. Het was haar zaak ook helemaal niet. Isabel dacht even na en kon het niet laten haar blik weer naar het raam te laten gaan. Buiten was het niet zo bewolkt, wat de ochtenden des te bijtender en kouder maakte. Ze rilde al bij het idee en wendde haar hoofd af van het raam. Rosaline haalde haar schouders op. "Wat ik eerder vandaag vroeg misschien? Hoe gaat het op een high school aan toe? Sociaal gezien net als op middelbare school?" Isabel knikte langzaam. "Ja. Ja zoiets." Zei ze. Ze vond het nog al moeilijk. Hoe legde je iemand uit wat een High School was, die er nog nooit van gehoord had? Niet dat ze het niet wilde proberen, maar ze zou haar woorden zorgvuldig moeten kiezen. "En wat telt voor deze school het meest. De creativiteit, de kennis of de prestatie op gebied van sport? Dan weet ik tenminste waar ik extra punten kan scoren." Rosa liet haar benen weer languit strekken en ging recht zitten. "Wat is hier trouwens op school nog meer te doen dan alleen op je kamer zitten en lessen volgen? Zijn er buitenschool activiteiten en clubs?" Isabel lachte even. "Wees maar niet al te enthousiast, het zal je nog wel tegenvallen." Ze snapte ook wel dat het meisje tegenover haar voorbereid moest zijn voor school, dat ze nieuwsgierig en leergierig was. Ze besloot aan te knopen aan Rosaline's laatste zin. Daar kon ze veel over vertellen. "Het barst trouwens van de buitenschoolse activiteiten. Voor de 'Nerds' geven ze na school extra les in scheikunde en al dat soort oersaaie vakken en er is zelfs een schaakclub. Er is een Basketbal team voor de sportfreaks en voor de meisjes die met een van die gasten een date willen is er een club die 'de cheerleaders' worden genoemd." Isabel rolde met haar ogen. Ze vond de laatste categorie altijd behoorlijke aanstellers. Ze vond het zelf ook belangrijk om er goed uit te zien, maar dat je zo wanhopig was en zoveel aandacht moest trekken voor een jongen, dat vond ze gewoon triest. "Ik snap ook niet waarom ze zo heten, niemand word vrolijk van ze. Meestal zorgen ze alleen maar voor een hoop problemen. O en dan hebben we ook nog..." Isabel's gezicht betrok. Ze wenste dat ze de laatste zin nooit had uitgesproken, maar nu voelde ze zich noodgedwongen hem uit te spreken. "...Club Blood..." Isabel kon het niet onderdrukken dat er een rilling over haar rug liep. Ze wist niet zo goed waar die angst vandaan kwam. Misschien kwam het door de naam, misschien omdat niemand goed wist waarvoor de club op Usay High gevestigd zat. Isabel keek naar haar schoenen. "Maar daar weet niemand echt iets vanaf." Isabel herinnerde zich de keer dat ze verdwaald was en per ongeluk belandde in de kelders. Op het eerste gezicht leek het gewoon een kelder. Maar de week daarna hoorde ze allerlei geruchten over dat daar een geheime gang zou moeten zijn die leidde naar Club Blood. Ondanks dat sommige mensen er liever uit de buurt bleven en de geruchten niet zo heel gezellig klonken, was en bleef Isabel nieuwsgierig. Ze was van plan nog een keer 'per ongeluk' te verdwalen. Gelukkig vroeg Rosaline of er nog een ander leuk onderwerp te bespreken viel, waar Isabel zich aan vast klampte. "Ik ben wel nieuwsgierig naar wat jij morgen als eerste lesuur hebt."

"Een nieuwe fase in je leven is altijd spannend. Toch?" zei het meisje. Ze wist nog goed hoe spannend het ze vond om weg te lopen. Twee nachten had ze niet kunnen slapen en bijna ieder uur gecheckt of ze alles had en of niemand haar door had.In tussen was Isabel aan vertellen over de buitenschoolse activeteiten. Ze grinnikt toen ze hoorde over cheerleaders. Ze had nog een afscheids kadootje achter gelaten op haar vorige school. Terwijl de 'Cheers' aan sporten waren had Rosa hun haarshampoo vervangen door paarse, rose of rode haar verf. Oeps. Daar waren de dames niet blij mee en werd Rosa voor een maand geschorst. Mooi, dan viel het op school niet op dat ze niet op kwam dagen en het kindertehuis kon het niets schelen wat ze deed. Sowieso was ze dan altijd terug getrokken op haar kamer luisterend naar muziek en het medaillon die ze bij zich had, toen ze klein was, te bekijken. Dus het viel de eerste maand ook niet op dat ze weg was. Eigenlijk wist ze nog niet of ze haar überhaupt misten. Het zou haar niks verbazen. Haar interesse werd gewekt toen Isabel over Club Blood begon. Zou ze ook? Zou ze het toch mis hebben? Was Isabel geen wezen van de zon? Maar uit de reactie van Isabel maakte ze op dat Isabel geen weet had van de ware aard van de Club. "Wat denk je dat het is? Ik denk een vampierenfilmfanclub. Tenminste zo klinkt het. Of een clubje stoere kids die anoniem bloed geven aan goede doelen en zo niemand vragen durft te stellen en hun imago in tact blijft." zei Rosaline lachend. "Wedden?" vroeg ze. Isabel wilde over haar rooster hebben. "Dat is een goeie. Ik had nog niet gekeken." Uit de bovenste la van haar nacht kastje haalde ze een agenda met een envelop er in. Ze haalde envelop er uit. Ze scheurde de envelop open en haalde een blaadje er uit. Ze vouwde het open en haar ogen schoten over het blaadje. "Geschiedenis, en daarna Engels." Rosa klakte met haar tong. "En jij?"

Isabel lachte om Rosaline's verklaringen voor wat Club Blood allemaal wel niet zou kunnen zijn. Het zou best kunnen, maar zelf geloofde zij dat er meer achter zat. Iets waar ze haar vinger nog niet precies op kon leggen. "Wedden?" Vroeg Rosaline ter bevestiging dat ze gelijk had. Isabel was niet bereid om alles wat haar gezegd werd zomaar aan te nemen, ze moest het eerst zelf zien voor ze het kon geloven. "Oke," Sprak ze tegen haar kamergenoot. "Is goed, dan gaan wij er een keer kijken." Ze grijnsde. Rosaline vroeg naar een ander gespreksonderwerp, wat Isabel prima vond, en begon over hun rooster. Rosaline boog zich naar haar nachtkastje toe en haalde uit de bovenste la haar agenda. Haar rooster zat in een envelop, Isabel was weer bijna vergeten dat zij nieuw was. Het pakketje werd opgemaakt en Rosaline las de vakken die er op hoorde te staan. "Geschiedenis, en daarna Engels." Ze klakte met haar tong en vroeg naar dat van Isabel. Ze wist haar rooster inmiddels wel uit haar hoofd. "Eerst heb ik Wiskunde..." Ze zuchtte hoorbaar, Wiskunde was het vak wat een hele schooldag kon verpesten. Wat had ze daar later nou aan? "Maar daarna heb ik ook Engels." Ze glimlachte, Rosaline was alleen maar gezellig om bij zich te hebben, zeker na een uur Wiskunde. Even viel ze stil, bedenkend wat ze moest gaan zeggen. Isabel wist dat het een stomme vraag was, maar toch kon ze het niet laten hem te stellen. "Heb je enig idee wat je... na school zou willen doen?"

Isabel wilde een keer gaan kijken. "Als je niet durft, ga ik wel eerst alleen en breng daarna verslag uit." Ze konden het niet gebruiken dat een mens achter de waarheid kwam. Of ontdekte dat de club uit echte vampiers bestonden. "Ik ben niet zo bang hoor. Anders neem ik wel een staak mee voor de zekerheid." grapte ze. Ze hoorde Isabel duidelijk zuchtte toen het meisje door had dat ze de volgende ochtend weer wiskunde had. "Ik noemde het altijd slaaples." Ze was echt een rebel geweest op middle school. Een totaal ander meisje dat nu voor Isabel zat. Rosa glimlachte toen Isabel daarna ook Engels had. "Zijn de leraren een beetje aardig?" Maar Isabel had al weer andere vragen. Wat ze zou willen doen na school? "Je bedoelt na ik afgestudeerd ben?" Rosa beet op haar onderlip. Ze wist dat ze vast voor eeuwig op deze school zou blijven. Bij club Blood. Ze zou nooit een normaal leventje kunnen lijden. Rosaline haalde haar schouders op. "De wereld verkennen. Reizen maken. In zetten voor goede doelen. Meisjes uit verkeerde handen houden. Om terug te kunnen doen wat voor mij is gedaan." zei ze. Weer trok ze haar benen op. "Iets met cultuur en maatschappij dus. Verder een gezin stichten op een dag met een hunk als man." zei het meisje bedachtzaam. "En jij, Isabel. Weet jij wel wat je wilt worden?"

Rosaline stemde in met het idee een keer te gaan kijken, en maakte Isabel duidelijk dat ze totaal niet bang was voor wat daar ergens in de kelder moest zijn. Ze lachte. Haar stemming werd algauw verbroken doordat ze zich weer herinnerde dat ze Wiskunde had morgen. "Ik noemde het altijd slaaples." Isabel glimlachte alweer. Ze wierp weer een blik op het raam en staarde naar het grauwe weer. Zuchtend sloeg ze haar armen over elkaar en keek weer nar Rosaline. Isabel wist dat het stom klonk maar toch stelde ze de vraag of ze al enig idee had over later. "Je bedoelt na ik afgestudeerd ben?" Rosaline beet op haar onderlip en Isabel probeerde haar emotie te peilen. Iets waar ze overigens best goed in was. Nu leek het er op dat het talent haar in de steek liet. Isabel glimlachte "Nee, als je hier voor eeuwig blijft zitten." haar stem klonk sarcastisch. Ze wist eigenlijk niet of Rosa wel tegen sarcastische opmerkingen kon, dus lachte ze vlug. "Ja, als je afgestudeerd bent." Rosaline begon te vertellen over reizen, goede doelen en meisjes uit verkeerde handen houden. Uit de handen van pooiers? Misschien was het bij haar ook wel gebeurt. Isabel dacht niet dat iemand zoiets uit zichzelf zou doen. "Al je geld uitgeven dus." merkte ze op. Rosaline trok haar benen weer op en vertelde over het stichten van een gezin. Isabel's mondhoeken trokken omhoog. "En jij, Isabel. Weet jij wel wat je wilt worden?" Vroeg Rosa. Isabel keek op. Ze ademde hoorbaar uit tussen haar lippen door, om aan te geven dat ze geen idee had. "Filosofie of zo iets..." Ze onderbrak haar zin. Haar toekomstplannen klonken nou niet echt bepaald spannend, waarom zou ze Rosaline daarmee lastig vallen? Haar rechterhand greep de ketting om haar hals vast, waar een ster aanhing. Ze deed dit eigenlijk altijd als ze zich in ongemakkelijk moment bevond. "Eigenlijk... Heb ik geen idee." Ze glimlachte.

Isabel maakte een sarcastische opmerking. Maar ze moest eens weten hoe dicht bij ze zat. Rosa was een vampier en hier zou ze moeten blijven. Verder had Isa alles aan gehoord en een kleine conclusie getrokken. Samen gehad in 5 kleine woordjes. " Ja zoiets." Isabel wilde later iets met filosofie. Tenminste in het begin. Uiteindelijk kwam het op neer dat Isa het ook niet wist, wat ze wilde. "Net als ik dus." Nu was het stil. Ze wist niet waar ze het over moest hebben. Zoveel had ze nooit gepraat. Ze dacht na. "Hoe zit het met eten eigenlijk? Hebben we in deze ruimte ook een keuken of is er een gemeenschappelijke eetzaal?" vroeg ze. Op dat moment begon haar maag te rammelen 'ik heb honger, denk ik.'

Rosaline stemde in op het feit dat Isobel geen idee had waar de toekomst haar heen zou brengen. Isabel lachte kort en zacht, het leek bijna op een ademhaling. Er viel een stilte. Isabel hield niet van stiltes. Het was niet dat ze niet wist wat ze moest zeggen, maar dat ze zoveel kon zeggen en geen keuze kon maken. Eigenlijk kan ze al haar hele leven lang slecht keuzes maken, maar daar dacht ze liever niet aan. Ze was dan ook erg blij toen Rosaline haar mond opendeed; "Hoe zit het met eten eigenlijk? Hebben we in deze ruimte ook een keuken of is er een gemeenschappelijke eetzaal?" De vraag verraste haar eerlijk gezegd. Ze keek op en haalde een hand door haar blonde krullen. "Naast de woonkamer, beneden, is een kleine keuken en een eetzaal." Zei ze. Natuurlijk moest Rosa vragen stellen. Maar af en toe vergat ze door haar vreselijk goede aanpassingsvermogen heen te kijken en dat ze hier nog maar net op school zat. Toen begon Rosaline's maag te rammelen en gaf ze aan dat ze dacht honger te hebben. "We kunnen wel vast naar beneden gaan, maar ik denk niet dat het eten al klaar is." Zei Isabel twijfelend. Nu ze er over nadacht had ze ook wel honger en was ze eigenlijk ook best wel moe. Ze gaapte en glimlachte daarna naar Rosaline. Ze draaide zich om en boog zich over haar bed heen om haar schooltas uit haar vaste plek naast het nachtkastje te vissen. "Misschien moet ik ook ooit nog eens gaan beginnen aan mijn huiswerk." Zei ze spijtig terwijl ze haar tas open ritste.