And so we meet again

Ondanks dat hij niet altijd zo over kwam. Wilde hij haar wel het gevoel geven dat hij te vertrouwen was, en dat ze ook met alles terecht bij hem zou kunnen als het echt menens was. Dat had ze nu gedaan en daardoor werden er voor hem ook dingen duidelijker geworden. Nu was het dan ook gewoon weer goed tussen hen. Dat was het altijd al geweest. Eerlijk gezegd wilde hij dan ook niet weten wat er gebeurd zou zijn als hij niet op de juiste manier had gereageerd. Maar goed, daar hoefde hij nu niet meer over na te denken. Hij vond het wel weer best voor nu.
Zodra hij haar uitdaging aan ging begon ze te lachen. Het leek erop dat hij haar zo ook weer vrolijk maakte. Dat moest ook. Ze moesten nu gewoon weer lol hebben met elkaar. Toch leek het lachen langer te duren dan hij had verwacht. Voor een moment trok hij dan ook lichtjes een wenkbrauw op. ''Zit je me uit te lachen?'' Vroeg hij met een flauwe grijns aan haar. Maar al snel daarna kwam haar verklaring. Voor een moment werd zijn blik wat droog. Noemde ze hem nou schattig? Dat was een vernieuwend compliment. Al was het natuurlijk voor de grap geweest, tenminste dat nam hij dan maar aan. Hij grijnsde even lichtjes. Hij knikte eens kort. ''Dacht je dat ik je niet aan zou kunnen dan?'' Vroeg hij kalm aan haar. Natuurlijk wist hij wel dat die kans er niet was, als zij serieus van plan was om haar krachten als half vampier te gebruiken. Maar hij was geen slechte verliezer. Dus het zou hem ook niet uit maken. Even keek ze in het rond, maar plotseling vroeg ze of hij de weg terug naar school nog wist. Wilde ze een wedstrijdje richting de school doen? Maar het duurde niet lang of ze begon het parcour al helemaal uit te leggen. Kai luisterde er naar. Hij kon het nog net volgen. Uiteindelijk knikte hij dan ook maar eens. ''Klinkt goed'' Wist hij enkel met een lichte grijns uit te brengen omdat hij het parcour nog eens in zijn hoofd probeerde te herhalen zodat hij zeker wist dat hij de goeie kant op zou gaan. Uiteindelijk knikte hij weer eens. Ja dat kwam wel goed. ''Oke kom maar op dan'' Zei hij grijnzend terwijl hij naar haar toe liep en plaats nam naast haar.

Ze gaf toe dat ze hem uit had zitten lachen. Daarbij vertelde ze dan ook waarom. Een droge blik verscheen in zijn ogen. ''Ik.. ben niet stabiel?'' Reageerde hij droogjes op haar. Ze grijnsde erbij. Ze genoot er nu natuurlijk van. Door wat zij allemaal kon, en waarmee hij haar nooit zou bij kunnen houden. Hij zuchtte eens lichtjes terwijl zij verder praatte. Korte rolde hij eens licht met zijn ogen. ''Wie is hier nou een opschepper he?'' Vroeg hij aan daarna met een lichte grijns aan haar. Hij keek haar in de ogen aan terwijl hij plaatst nam naast haar. Het kon hem niet schelen waar zij beter in was nu ze half vampier was. Hij hield gewoon wel van uitdagingen. En als zij niet anders behandelt wilde worden door hem, dan deed hij natuurlijk mee. Plotseling gaapte ze eens. Hij keek licht verrast naar haar. ''Weet je zeker dat we niet een parcour richting jou bed moeten doen?'' Vroeg hij flauwtjes. Ze rekte zich daarna eens uit en al snel was er gekraak te horen. Kai keek licht wat droog naar haar door haar woorden die er achteraan kwamen. ''Jij bent gewoon oud, oma'' Reageerde hij licht wat sarcastisch op haar.
Uiteindelijk leek het dan te beginnen. Ze begon af te tellen. Zodra één voorbij was zette hij het ook op een rennen. Het duurde niet lang of Kaie was hem al voor. Kai klemde zijn kaken lichtjes wat op elkaar en probeerde zijn tempo dan ook te versnellen. Maar helemaal lichtvoetig was hij niet, en bij de tak zou hij er bijna van af glijden. Gelukkig gebeurde dat nog net niet en liep hij snel verder. Plotseling merkte hij haar op. Ze stond stil. Kai rende haar voorbij en keek met een flauw grijnsje om naar haar. ''Je weet, ik geef nooit op'' Zei hij grijnzend tegen haar.

Gelukkig deed het haar niets zodra hij haar oud en oma noemde. Het was niet de bedoeling geweest om haar te beledigen, het was enkel een grapje geweest. Daarna kwam ze er al gauw mee dat ze niet moe zou zijn. Kai grijnsde lichtjes. ''Dat zal best'' Reageerde hij licht wat sarcastisch op haar. Hij grijnsde voor een moment dan ook wat waarna hij zich weer tot de energie voor het rennen richtte. Als hij bleef praten zou hij alleen maar meer energie verspillen , want wilde hij het lang vol houden dan moest hij wel op zijn ademhaling letten. Voor een moment bleef ze naast hem rennen, alsof ze samen gezellig wat aan het joggen waren. Hij keek dan ook weer even naar haar zodra ze begon te praten. ''Hé ik kan nog wel wat'' Zei Kai met een knipoog tegen haar. Het was niet zo dat Kai niet goed in dit soort dingen, voor een mens zijn doen was hij goed getraind. Het was alleen hij zelf vaak die het gevaar wat meer opzocht.
Na even kwam de enorme stapel met blokken in zicht. De stapel was hoger dan hij zelf, en het waren aardige stukken hout die er lagen. Kai grijnsde wat. Die uitdaging wilde hij net zo goed wel aan gaan. Hij merkte ineens hoe Kaie hem inhaalde en al snel omhoog sprong. Ze leek haast wel over de stapel heen te vliegen. Maar het einde van haar sprong kon hij niet zien door de stapel. Hij ging er maar vanuit dat ze goed was neer gekomen want hij hoorde niets. Kai remde af bij de houtstapel waarna hij stukken vast pakte en er op klom. Hij moest oppassen voor de los liggende stukken. Maar het leek nog aardig te lukken. Uiteindelijk stond hij dan ook op de stapel. Zijn blik viel op de grond aan de andere kant. Nog net zag hij Kaie in de verte weg rennen tot dat ze echt verdween. Kai keek even droog, nou hij wist nu wel zeker dat hij dit wedstrijdje niet ging winnen.
Kai richtte zich weer op de hout stapel. Hij liep verder, af en toe schoof een houtblok wat weg maar hij wist zijn evenwicht te vinden. Zodra hij dacht dat het kon begon hij dan ook wat harder te lopen en wilde hij zelfs gaan rennen. Maar daar ging hij gelijk de fout in, door de kracht die hij zette schoof het blok onder een van zijn voeten weg. Kai verloor zijn even wicht en klapte op de hout stapel neer. Maar van het een viel je in het ander. De hout blokken verschoven en Kai gleed zo van de stapel af. Hij kwam met een klap op de grond terecht terwijl een paar hout blokken hem volgden. Ze kwamen boven op hem terecht wat nou ook niet al te fijn aan voelde. Kai sloeg dan ook gelijk zijn armen om zijn hoofd ter beschermen terwijl hij zijn ogen dicht kneep en zijn kaken op elkaar klemde.

Kai haalde zijn armen langzaam aan om zijn hoofd vandaan. Hij keek met half open ogen om naar Kaie door haar woorden tegen hem, die nog even goed tot hem door moesten dringen. Hij zuchtte daarna eens en kroop langzaam aan recht. Voor een moment legde hij een hand tegen zijn hoofd. Hij voelde zich voor een moment wel wat duizelig door de klap tegen de grond. Hij stond daarna maar op, doordat hij wat duizelig was had hij ook niet helemaal door dat ze haar hand naar hem uit stak. Zijn rug deed pijn en de voet waarmee hij was uitgegleden was licht wat dubbel geklapt. Toch liet hij vaak niet heel snel zien dat hij pijn had, hij was immers een jongen die zich groot wilde houden. Zodra hij recht stond werd het voor een kort moment zwart voor zijn ogen. Hij wankelde dan ook lichtjes waarna het beeld weer zichtbaar werd, en scherper. Hij plaatste weer even een hand tegen zijn voorhoofd terwijl hij zich op Kaie richtte.
Ze had nog gevraagd of het wel met hem ging. Kai knikte eens lichtjes. ''Ja.. Het gaat'' Antwoordde hij wat wazig. Een lichte droge blik vormde in zijn ogen zodra hij de blokken hout zag waaronder hij terecht was gekomen. ''Rot hout..'' Mompelde hij bijna onhoorbaar. Hij sloot voor een moment zijn zijn ogen. Zijn blik ging daarna opzij naar Kaie die bij hem stond. Hij grijnsde lichtjes wat moeizaam en flauwtjes naar haar. ''Jij hebt gewonnen..'' Zei hij flauwtjes tegen haar. Niet dat hij uberhaubt al had kunnen winnen. Maar goed meestal probeerde hij er met een grapje weer mee weg te komen als hij in dit soort situatie's terecht kwam. Hij hield er gewoon niet zo van als mensen zich erg zorgen over hem gingen maken, terwijl hij dacht dat er niets aan de hand was. Maar soms was het gewoon wel nodig dat iemand op hem lette.

Ze kwam bij hem staan. Natuurlijk had ze wel door hoe het met hem was. Dat had ze altijd in de gaten. Ze kende hem goed, en ze wist wanneer er wat met hem was. Op dat moment viel dat voor hem dan ook even tegen. Hij keek haar dan ook even in de ogen aan en zag de lichte bezorgdheid in haar blik waarbij ze haar ogen dan ook wat vernauwde. Kai zuchtte eens daar door. Maar voor dat hij er op kon reageren begon ze al te praten. Hij luisterde zwijgend naar haar woorden terwijl hij voor een moment naar de grond keek. Ze was er zeker van dat ze hem kon helpen. Waarschijnlijk kon ze dat ook wel, dat wist hij wel. Maar hij hield gewoon niet zo van die bezorgde blik die op hem gericht was.
Ze lachte niet om zijn opmerking over het winnen, nee nu nam ze de situatie serieus. Omdat hij pijn had. Kai slaakte even een lichte zucht. Waarschijnlijk gaf ze net zo om hem als hij dat bij haar deed. Kai keek even met een licht opgetrokken wenkbrauw naar de grond, alsof hij iets van afleiding zocht. Maar dat werkte niet, ze pakte hem dan ook ineens bij de arm vast. Kai keek gelijk weer opzij naar haar. Langzaam aan verscheen er weer een flauw grijnsje op zijn mond door haar woorden. ''Wonder? Ik wist wel dat ik betoverend was'' Reageerde hij flauwtjes op haar. Hij kon het gewoon niet laten. Hij grinnikte dan ook nog even lichtjes wat maar daar had hij gelijk spijt van toen hij bij zijn hoofd pijn voelde. Hij trok dan ook even een licht pijnlijk gezicht waarbij hij zich al snel op een blok hout richtte. Hij liet zich dan ook maar op het blok zakken en kwam er zo op te zitten. Hij keek even zwijgend omlaag naar de grond waarna zijn blik terug naar Kaie ging. Hij keek haar even licht wat kalm in de ogen aan.

Kai was er ook een die van afhankelijkheid hield. Hij was gewend om voor zichzelf te zorgen en zijn broertje. Zijn ouders waren altijd druk met werk. Dus hij leerde al vroeg koken en al die dingen. Daardoor kon hij er ook minder snel tegen als iemand voor hem probeerde te zorgen. Hij ging er nu wel vanuit dat hij zelf wel voor zich kon zorgen. Probleem was enkel dat door zijn riskante gedrag het af en toe wel nodig was dat iemand op hem lette. Zijn broertje had hem vroeger wel eens de les moeten lezen. Kylan was 17 jaar, niet heel veel jonger dus dan dat hij was. Zodra ze beide zaten reageerde Kaie op zijn woorden. Ze zei hem dat hij echt geweldig was. Ze had dan ook moeten lachen. Kai grijnsde dan ook even flauwtjes. ''Weet ik'' Antwoordde hij uiteindelijk flauwtjes op haar woorden. Hij keek haar even in de ogen aan waarna hij weer naar de grond keek.
Het duurde niet lang of ze vroeg hem nog eens of hij wel zeker was dat het ging. Kai keek weer richting haar en haalde zijn schouders eens op. ''Het gaat echt wel schat'' Reageerde hij flauwtjes op haar. Hij keek even richting zijn voet waarmee hij was weg gegleden. Hij voelde het bij zijn enkel kloppen. Waarschijnlijk was hij dik aan het worden. Maar hij had geen zin om er aan te denken. Vervolgens richtte zij haar blik op de grond, dit keer was het voor haar interessant leek het wel. Ze zei hem al snel dat hij de volgende keer moest uit kijken. ''Doe ik, weet je toch'' Zei hij flauwtjes. Daardoor wist je eigenlijk al dat er in de toekomst wel meer ongelukken aan zaten te komen. Maar hij was er tot nu toe meestal wel goed vanaf gekomen. Hij stond ook wel vast dat vol te houden. Ze gaf hem nog een knipoog. Dat was waarschijnlijk de afsluiting van haar bezorgdheid. Hij grinnikte even. Kai keek even voor zich uit. Hij had daardoor niet door dat Kaie even een gedachten over vroeger had. Maar zijn blik ging uiteindelijk wel terug naar door haar vraag. Hij moest wat leuks vertellen. Kai dacht even na, wat had hij nu voor leuks beleefd? ''Het leukste wat ik heb mee gemaakt..'' Begon hij langzaam aan alsof hij iets groots ging aankondigen. ''Is dat ik jou ben tegen gekomen'' Zei hij met een flauwe grijns. Hij stond daarna langzaam aan weer op. Even wankelde hij weer, hij probeerde dan ook niet teveel te steunen op zijn bezeerde voet. Hij richtte zich weer tot Kaie. ''Verder lopen?'' Vroeg hij kalm aan haar.

Dit keer leek ze het haar beurt te vinden om met een liefkozende benaming op hem te reageren. Zo noemde ze hem 'lieverd' Dit zei ze dan ook met een wat plagende toon in haar stem tegen hem. Een flauw grijnsje verscheen op Kai zijn mond. Het had wel leuk geklonken zo. ''Lieverd he? Ik wist wel dat je me lief vond'' Reageerde hij dan ook nog even wat flauwtjes op haar. Hij had zich vervolgens recht gezet. Hij had wel weer genoeg gezeten hier. Die hout stapel wat voor hem geen leuk uitzicht, die stomme val die hij daar straks had gemaakt.. Nou ja het was merendeels zijn eigen schuld. Maar er waren nauwelijks momenten dat hij daar over nadacht. Laten we het gerust op nooit houden. Daarom was het maar goed ook dat iemand zoals Kaie bij hem in de buurt was, iemand die dan toch nog een beetje op hem lette.
Niet erg lang daarna werd hij ineens een eikel genoemd door haar, maar daarbij vormde ook een kleine grijns op haar lippen. Met een licht opgetrokken wenkbrauw keek hij richting haar. ''Eikel? Die vallen uit de boom. Heb je mij ooit uit een boom zien vallen?'' Reageerde hij droog op haar. Nou een moeilijk antwoord was daar niet op te verzinnen, Kai was zo vaak uit een boom gevallen. Wist hij zelf ook wel. Maar zo hadden zo ook gewoon even wat droge humor samen en dat zette hij graag zo door. Kai volgde haar met zijn ogen zodra ze naar hem toe kwam. Plotseling pakte ze een arm van hem vast en sloeg ze die om haar eigen schouders heen. Daardoor kreeg hij wat steun van haar, alhoewel, dat was de bedoeling maar Kai weigerde te steunen op haar. Ze vond het prima om verder te gaan maar dan moest hij wel op haar steunen. Kai zuchtte eens. Net toen hij dacht er vanaf te zijn begon het weer. ''Dan kan je me net zo goed dragen'' Reageerde hij algauw met een lichte grijns op haar. Niet dat hij dat ooit toe zou laten. Dit steunen vond hij niks, laat staan opgetild worden. Maar dat kwam ook zijn lichaam. Hij was niet dik, maar was wel lang en had aardig wat spieren, vooral zijn armen. Het was nu dat ze hem dwong, het was dat zij het was en hij haar mocht. Anders was hij niet zo verder gegaan. Langzaam aan begon hij dan ook wat te lopen. ''Misschien moeten we ergens eten en drinken zien te vinden, ik heb trek..'' Zei hij uiteindelijk ook wat droogjes.